AİLECE BAYRAM OLMAK

 Bayram Sabahı Operasyonu

“Been bir tane çiçeğim! Annemin çiçeğiyim…” sesiyle ev yankılanıyordu. Telefonun alarm sesiydi çalan. Sabahın çok erken saatlerinde, minik Meryem’in içinden geldiği gibi söylediği şarkı ile ev ahalisi uyanmaya çalışıyordu. Aile reisi hemen elini yüzünü yıkayıp giyinmişti bile. Çocuklar da akşamdan planladıkları gibi yataklarını toplamıştı. Uykulu gözlerle bayram sabahı operasyonuna uyumlanmaya çalışıyorlardı. 

Mutlu ailesi gerçekten de isimleri gibi mutlu bir aileydi. Şehir merkezinde yaşıyorlar, tatilleri ise yirmi kilometre uzaklıktaki bahçelerinde geçiriyorlardı. Her kurban bayramı erkenden uyanır, akşamdan hazırlanan kurban malzemelerini arabaya taşır ve sevinçle yola koyulurlardı. Zaten aile olmak bunu gerektirmez miydi? 

Sahi “Aile” neydi? Aynı hedefe yönelik hareket eden bir ekip olmaktı. Aynı yöne bakmak, el ele tutuşup o yolda beraber yürümekti. Yol arkadaşı olmaktı. Ekip göreve hazırdı.

Haydi, Bayram Namazına!

Dört çocuklu Mutlu ailesi yine yollardaydı. Bu seferki görevleri RABleri için kurban vermekti. Yol boyunca sabahın huzuru vardı içlerinde. Normal zamanda birbiriyle atışan çocuklar da bugün farklı bir sekine vardı. Köye girmeden önce köşedeki taş fırında durdular. Mübarek, ne güzel kokuyordu. Herkes sıcacık ekmekten birkaç parça kopardı, neşeyle yola devam ettiler. Köy yollarında birçok görüntüye şahitlik ediyorlardı. Kimi aileler birleşmiş, kocaman bir ineği zapt etmeye çalışıyordu. Yollar sağlı sollu kurbanlıklarla doluydu. Herkes bahçesinin önünde hazırlık yapıyordu. Bayram sevinci yollara taşmıştı. Sonunda beklenen ses duyuldu. Ezan okunuyordu. Kurtuluşa davet başlamıştı. Gaziantep’in en güzel köylerinden birinde bayram sabahıydı.

Arabayı en uygun yere park edip hep birlikte namaza gittiler. Bayram namazı kılmak çok keyifliydi. Sanki önden şükür etmek gibiydi. “RABBim, Sen bizi sınayansın, inşALLAH bizi sana boyun eğip teslim olanlardan bulacaksın.” demek gibiydi. Hz. İsmail ve babası İbrahim gibiydiler. Üç oğlan ve bir baba, dualarını edip arabaya doğru ilerlediler. 

Biz Sana Kevser’i Verdik.

Bahçelerine vardıklarında ekip hızlıca görev dağılımı yaptı. Oturma yeri, et doğrama mekanı hazırlandı ve kurbanlarını aldıkları komşuya doğru yola koyuldular. Komşuları eski toprak Nurdan abla, maaşALLAH canavar gibi bir hatundu. Evin reisi olan Murat Bey dualar eşliğinde kurbanını RABbi için aldı. Bu sırada aklına gelen tek şey; “Biz sana Kevser’i verdik.” Ayetiydi. İçini biz huzur kapladı.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Birlik olan bir olandan güçlüdür. Minik minik dalları kırmak kolaydır ama bütün ince dallar bir araya geldiğinde kırılması çok zor bir hal alır.”

Evin hanımı da ayet okuyarak dua ediyordu. “Unutmayın ki, onların ne etleri ALLAH'a ulaşır, ne de kanları. Fakat O'na ulaşan, yalnızca sizin iyi niyet ve samimiyetinizdir. İşte bu amaçla onları sizin yararınıza sunuyoruz ki, O'nun sizi doğru yola iletmesine karşılık, O'nun şanını yüceltip tekbir getiresiniz diye. Öyleyse güzel davrananları müjdele!” Ve devam etti: “RABbim, bizim emeklerimizi kabul buyur.”

Derken “Dıt dıt dıııt!” korna sesleri duyuldu. Bahçeden içeri giren ekip arabadan iner inmez etleri buzdolabına taşıdı. Her bayram sabahı olduğu gibi ilk iş ciğer kavurma yemekti ama öncesinde tabiki bayramlaşma merasimi vardı.

“Çocuklar ellerinize sağlık, güzel iş çıkardık. İşe koyulmadan önce haydi bayramlaşalım.” dedi Murat Bey. Herkes elini yüzünü yıkadıktan sonra büyükten küçüğe sıraya girdiler. Çocuklar baba ve annelerinin ellerini öpüp sarıldı, anne baba da birbiriyle bayramlaştı. İşin en heyecanlı yerine gelmişlerdi.Tabiki bayram harçlıkları dağıtılmaya başlandı. Ebeveynler çocuklara harçlıklarını verdi. Büyük kardeşler diğer kardeşlerine harçlık verdi, herkes birbirini ikramlama yarışındaydı.

 

Bayram aile olmaktı.

“Şimdi herke elini iyice yıkayıp etlerin başına otursun bakalım!” dedi anneleri. Güzel bir müzik açtılar, hem sohbet ettiler hem de etleri pay ettiler. Arada Meryem’in bilmiş bilmiş konuşmalarına gülüyorlardı. Yavaş yavaş acıkmaya başlamışlardı. Önden kahvaltı niyetine bir miktar ciğer kavurma yenmişti ama aile kendini altın vuruş yapmaya hazırlıyordu. Hele şu işler bir bitsindi.

Özel tim görevine devam ediyordu. Asıl iş şimdi başlıyordu.Parçalara bölünen etler ve kırılan kemikler dağıtıma uygun şekilde paketlenecekti. Anneleri sofrayı toplarken erkekler de pay ayırmaya başlamıştı. 

İnfak Zamanı,

Artık toparlanma vakti gelmişti. Şimdi, kurban kesmeyen yakın akrabalara, ihtiyaç sahibi olan tanıdıklara ikram dağıtma zamanıydı. Ama öncesinde ata sporu olan kebap yapılacaktı. Ortanca oğlan semaverde çay için çalı çırpı toplarken, büyük oğlan da mangalı yakmaya başlamıştı bile. Küçükler de bahçeden patlıcan, domates, salatalık toplamaya koyulmuşlardı. Kendi elleriyle diktikleri bostandan taze taze yiyebilmek ne büyük nimetti. Salatalar yapılmış, patlıcan ve biberler közlenmiş, etler pişmeye koyulmuştu. Karşı komşuları gurbetçi dede ve neneyi de davet etmişlerdi. Ne de olsa tüm çocukları yurt dışındaydı. Aile büyüğü olarak onlara ikram etmek istediler. Mis gibi kokular bahçeye yayılıyordu. Güzel bir sofra kuruldu, yenildi, içildi bayram göz aydınlığıydı. Bayram aile olmaktı. 

Bahçeyi toparlayıp yıkadılar ve RABlerinin ikramını ihtiyaç sahipleriyle paylaşmak için yola koyuldular. Vermenin en güzelinden birini böylesine yapabilmek herkese nasip olmazdı. 

Mutlu,
Ne mutlu bayramı bayram gibi yaşayabilenlere…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insana hayat yolunda ihtiyacı olan tüm bilgileri veren gerçeklik ilmidir. Deneyimlerden yola çıkarak ulaştığı gerçek bilgilerle insanın geleceğini tasarlaması için stratejiler üretir. Problemlerini nasıl çözebileceğine dair gerçek yöntemler sunar. 

“Kim Kimdir?”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi “ programlarıyla mutlu ve başarılı olmanın yöntemlerini aktarır.

“Keşfedilmemiş tek şey: Daha iyisidir.”

Yahya Hamurcu