Küçük Misafir

KÜÇÜK MİSAFİR

“Aman yaaaa... Yine mi?” diye bir ses yükseldi koridordan.

“Handan ya bu kaçıncı? Artık yoruldum hakikatten.” diye devam etti kendi kendine konuşmaya.

Hakikatten bu kaçıncıydı? İlk kez sekiz yıl önce büyük oğluna hamileyken tanışmıştı kendileriyle. Minik misafirler tüm dolabı sarmıştı. Ayakkabı kutularının kıvrımlarında mı dersin, hurcun içinde mi, dolap kapağının ray aralarında mı? Her yerdelerdi davetsiz misafirler. Aslında pekte davetsiz değillerdi ya, hadi neyse.

Bu davetsiz minik misafirlerin adı ‘güve’ idi. Evet evet, yanlış duymadınız ‘güve’. Karnı burnunda bir gün Handan nohut pişirmek için portmantonun erzakların olduğu bölümünü açtı. Açtığında bir kelebeğin uçtuğunu gördü.

Nasıl oluyordu, anlayamamıştı? Düzenli kontrol eder, temizlerdi. Ev güney cepheydi. Hep sıcak olurdu zaten. Eşyalar da çok ve eskiydi. Evde dört kişilerdi: eşi, kayınvalidesi ve kayınpederi… Hep birlikte duvarı boydan boya kaplayan portmantonun temizliğine giriştiler. Kimi erzakları ayıkladı, kimi kaban ve montları inceledi havalandırdı, kimi arap sabunlu ve sirkeli suyla sildi. Fakat o da ne? Ayakkabı kutularının kıvrımlarında da vardı! Handan hamileliğin verdiği hormon gelgitlerinden başladı ağlamaya. “Ama bu ne böyle? Ayakkabı kutusunda da olur mu? Hem de kurt olmuş ya!” diye.

Ara ara yine bazı dönemlerde bir iki çıkar, hemen müdahale ederdi Handan. Düzenli erzak kontrolünü yapar, gereksiz depolama yapmazdı. Uzun zamandır kullanmadığı kaban, mont, ayakkabı gibi eşyaları da ayırıp verirdi ihtiyaç sahiplerine. Sekiz yıl sonra bu sabah yine karşılaşmıştı bu davetsiz ama zaten çoktan davet ettiği misafirle. Pilav yapmak için erzak bölümündeki kapağı açtı. Pirinç paketini aldı eline ve yere bir şey düştü. İşte yine onlar.

“Aman yaaaa... Yine mi?” diye bir söylendi, sesi koridorda yankılanıyordu. Dolabın orasına burasına bakmaya başladı. Bir, iki, üç… “Evet, burada da var, burada da, orada da...” derken fark etti ki yine bir süredir kontrolü kaybetmişti. Havalar sıcak gidiyordu. Zaten ev nüfusu artmıştı. Haliyle eşyalar da, eşya sirkülâsyonu da. Artık evde altı kişilerdi. Onların montları, hırkaları, ayakkabıları… Sadece portmanto değil ki, şöyle bir baktı etrafına. Her yerde eşya vardı. Kendi de zihni de çok yorulmuştu.

Düşündü ne kadar çok ihtiyaç sahibi insan vardı aslında. Kimi yeni ev kuruyor, kiminin çocukları büyüyor, masrafları artıyordu. Kimi kendine yıllardır mont, ayakkabı almamıştı. Duvara yaslı duran en az beş yıldır kullanılmayan halılara baktı. Kim bilir hangi evde, hangi çocukların şen kahkahalarıyla cıvıldaşarak oynadıkları oyunlara eşlik edeceklerdi. Eğer bunca yıl bekletilmeyip birine hediye edilselerdi. Salondaki gümüşlüğün üzerinde iki yıldır hiç çiçek konmamış vazo ilişti gözüne. Hangi güzel çiçeklerle gözleri şenlendirecekti bu vazo, kim bilir kimin evinde? Gümüşlüğünün kapağını açtığında bu sefer çay bardaklarını gördü Handan. Kaç takım vardı orada öylece çay ikramlamak için misafiri bekleyen? Kaç misafiri gelmişti de çay bardağı yetmemişti ALLAH aşkına!

Ya kitaplık, en az ikişer defa okunmuştu o kitaplar, okunmayanlar da cabası… Kitaplığın kapağını açtığındaysa defterler, kalemler, ajandalar...

Hakikatten artık vakti gelmişti bu eve bir el atmanın. Siz isterseniz “minimalist yaşam” deyin, isterseniz de “sadeleşme” adı her neyse! Handan kararlıydı. İsraf sadece yemediğin yemekte değil, doyduğun halde fazla yediğin yemekte… İhtiyacın dışında aldığın yiyecekte, fazlasıyla stokladığın temizlik malzemesinde… Ev eşyasında, incik boncukta, kıyafette… Her şey de vardı aslında. Yani israf, ihtiyacın dışında olup da aldığın her şeydi.

Handan pilav yapmaya niyetlenip, elini attığı pirinç paketi sayesinde başka bir niyete girişmişti.  Düşündü ve kararını verdi. Haftada bir gün, bir bölüme el atacaktı. O kullanmadığı, ihtiyacı dışında kalan eşyaları ihtiyaç sahipleriyle buluşturacaktı.

Madem pirinç paketiyle başladı bu niyet, o halde erzak, bakliyat dolabıyla ilk hamlesini yapmaya karar verdi. Bu, onun önce küçük bir başlangıç ama hemen eyleme dönüştüreceği ilk hamlesiydi.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “Hedefineulaşabilmek için onu parçala, böl ve yönet.”

Her hafta bir bölümü yapacağı programını düzenledi. Hangi gün genelde müsait olduğunu belirledi. Bu konu da oldukça kararlıydı ve rahatlamıştı. Artık kararı eyleme dönüştürme zamanıydı.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insana hayat yolunda ihtiyacı olan tüm bilgileri veren gerçeklik ilmidir. Deneyimlerden yola çıkarak ulaştığı gerçek bilgilerle insanın geleceğini tasarlaması için stratejiler üretir. Problemlerini nasıl çözebileceğine dair gerçek yöntemler sunar. 

“Kim Kimdir?”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi “ programlarıyla mutlu ve başarılı olmanın yöntemlerini aktarır.

“Keşfedilmemiş tek şey: Daha iyisidir.”

Yahya Hamurcu