İki Kapılı Han

İKİ KAPILI HAN

İdare Edebiliriz

“Haydiii! Çocuklar uyanın bakalım, Gün çoktaaan aydı. Radyoyu aç oğlum, biraz tıngırdasın…”

Aynur Hanım çocuklarına, o çok sevdikleri sucuklu yumurtayı yapmaya koyulmuştu. Uzun yıllardır her yaz geldikleri aparta artık sığmaz olmuşlardı. Şimdi dört çocuklu altı kişilik bir aileydiler. Devremülkün iki odası vardı, mutfak minicikti ve tabak çanak sayısı oldukça sınırlıydı. Bulaşıkları elde yıkıyor, minik tencerelerde yemek yapmakta zorlanıyorlardı ama kısıtlı bir süre olduğu için “İdare edebiliriz.” diyorlardı. Burada geçireceğimiz süre ne de olsa geçiciydi. Tıpkı hayat gibi…

O sırada radyoda Aşık Veysel’in “İki kapılı bir handa, gidiyorum gündüz gece…” türküsü çalmaya başladı. Aynur düşüncelere dalmıştı. “İnsanoğlu her şeye alışıyor gerçekten. Dün dört artı bir eve sığmıyoruz diye şikâyet ediyorduk. Bugün ise minicik bir evde, kısıtlı imkanlarla yaşayabiliyoruz. Bundan bir şikâyetimiz de yok aslında. Çünkü sürenin kısıtlı olduğunu biliyoruz. Ne de olsa birkaç hafta. Bir süre sonra evimize döneceğiz. Bu imkânsızlık bizi zorlamıyor.”

“Yol,  Bir Dakka Miktarınca…”

Hakikaten insanoğlu ne garip. Bir süreliğine gittiği yerde zorluklara aldırmaz ama bir süreliğine geldiği dünyada her türlü güçlüğe şikâyet eder. Bir haftalık tatil ile bir ömürlük hayat arasında ne fark var? Eninde sonunda ikisi de geçici. Hatta sonsuz hayatta bir ömür, bir ömürdeki bir haftadan daha kısa…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “Bu hayatta her şey ama her şey geçicidir.” Geçici olduğun bir yerde kalıcı olmaya çalışma.

Her şey Geçici

Sonra akşam haberlerde izlediği beş yaşındaki Filistinli çocuk geldi aklına. Minik yavruya “Ne oldu?” diyorlar.

“Evimiz yıkıldı ama olsun yenisini yaparız.”

“Baban şehit oldu.” diyorlar.

“Biliyorum annem de şehit oldu.” diyor.

Öyle kabullenmiş, öyle samimi ve sakin konuşuyor ki çocuk… Ona kimse öğretmedi bunu. Her şeyini kaybettiğinin farkında. Kalıcı olanı da geçici olanı da anlamış gibi. Ve geçici olandan yüz çevirmiş belli ki.

Bu dünyanın en zengini olsak da her şey geçici. Olan her şey aslında çok kısa bir süreliğine var. En iyi eş, en iyi çocuklar, en iyi imkanlar bizim olsa da geçip gideceğiz yanlarından, sessizce. Dünyanın en iyi mesleğine sahip olsak da geçici. Tramvay beklerken bir durağa halı sermek, perde takmak ne derece mantıklı ya da asansöre koltuk, avize yerleştirmek? Her şeyin kalıcı olduğunu düşünerek, dünya hayatını bu kadar süslemeye çalışmak da aynı değil mi?

Bu hayatta ümit bağladığımız her ne varsa, bilelim ki geçici. En güzel evlerde oturmak sadece bir süreliğine. En zor koşullarda yaşamak, o da sadece bir süreliğine. Ne gam baki, ne dem baki…

Kaygımız Doğru Yerde mi?

Gece gündüz geçip giden zaman tünelinde, insan neyin kaygısını yaşıyor? Kaygımızı nereye yerleştiriyoruz? Geçici bir nefeslik hayat sahnesinde rolümüzü kime oynuyoruz? O hayatı film şeridi gibi izlediğimizde memnun mu olacağız yoksa pişman mı?

Aynur bu düşünceler içindeyken çayın suyu kaynamıştı bile. Çocuklar minicik alanda kendilerine bir sofra kurmuş annelerini bekliyordu. Aynur o anda itibaren, kısıtlı imkanlarla hayatı paylaşmanın tadına farklı bir gözle bakmaya başladı. İki kapılı handa, her şeye sahip olarak yaşamak değildi mesele! Sahip olduklarınla ne yaşadığındı mesele.

“Düşünülürse derince

Irak görünür görünce

Yol bir dakka miktarınca

Gidiyorum gündüz gece…”

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insana hayat yolunda ihtiyacı olan tüm bilgileri veren gerçeklik ilmidir. Deneyimlerden yola çıkarak ulaştığı gerçek bilgilerle insanın geleceğini tasarlaması için stratejiler üretir. Problemlerini nasıl çözebileceğine dair gerçek yöntemler sunar.

“Kim Kimdir?”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi “ programlarıyla mutlu ve başarılı olmanın yöntemlerini aktarır.

“Keşfedilmemiş tek şey: Daha iyisidir.”

Yahya Hamurcu