Hayatı Kıymetlendiren Öğretmenler

“Sen hep bizimle kalsan, hiç gitmesen…” diyen hüzünlü ses hala kulaklarındaydı. Bir yandan masasını toparlıyor bir yandan da ağlıyordu Gülay Öğretmen. Boğazı düğüm düğüm, ardında bırakacağı öğrencilerini düşünüyordu. Koskoca dört yılı birlikte tamamlamışlardı. Ne kadar da hızlı geçmişti zaman. Oysa bu köye ilk geldiği gün daha dün gibi aklındaydı.

Köyün tek okulu vardı ve Gülay Öğretmen de okulun tek öğretmeniydi. Yakınları, “O köyde bir başına ne yapacaksın? Kendine macera mı arıyorsun? Bak araya birilerini koyup senin tayin işini merkeze alabiliriz.” deyip durdular ama Gülay sorumluklarından kaçmayı sevmezdi. Hiçbir zaman “Neden geldim ki bu köy okuluna?” demedi. Elinden geldiğince uyumlu olmaya ve yapabileceğinin en iyisini yapmaya çalıştı. Zaten her zaman şunu düşünürdü: “İnsan kıymetlendiremeyeceği hiçbir şeye elini sürmemeliydi.” Gerçekten de Gülay Öğretmen gibi çok az insan bu köy okulunu kıymetlendirebilirdi.

Okulun ilk günü en güzel kıyafetlerini giyip okulun yolunu tutmuş, her bir öğrencisi için özenle hediyeler hazırlamıştı. Tüm gün öğrencileriyle tanışmış, köydeki yaşantılarını dinlemişti. Aileleri kim, evleri nasıl, kaç kardeşler, okula ne kadar mesafeden geliyorlar? Ve daha birçok konuyla detayda ilgilenmişti. Öğrencilerin asıl ihtiyaçlarını anlamak onun için önemliydi. Sadece öğrencilerin ihtiyaçları değil, sınıfın ve okulun ihtiyaçlarını da gözden geçirmişti.

Köy okulu tek bir sınıftan oluşan, tek katlı bir yapıydı. Zamanında köyün bir yaşlısı çocuklar okusun diye yaptırmıştı. Köylü de ellerinden geldiğince destek olmuştu. Sınıfta odun sobası vardı. Gülay Öğretmen her sabah erkenden gelip sobayı yakardı. Öğrencilerini sıcacık bir sınıfta karşılamak onu çok mutlu ederdi. Köy halkı ve öğrenciler öğretmenlerini çok severdi. Onlar için bir öğretmenden fazlasıydı. Her hafta bir öğrencisinin evini ziyaret eder, aileleri daha yakından tanımak, ev ortamlarını görmek isterdi. Öğrencilerle yakından ilgilenirdi.

Sıra sınıfın çekingen öğrencisi Harun’un evine yapacağı ziyarete gelmişti. Harun kocaman yeşil gözleri ile dikkat çeken bir çocuktu. Sadece gözleri değil yaşantısı da Gülay öğretmen için dikkat çekiciydi. Bebekken anne ve babasını trafik kazasında kaybetmiş, dedesiyle yaşayan okumaya çok hevesli bir çocuktu.

Tüm gün “Harun için ne yapabilirim?” diye düşünüp durmuştu. Çekingen bir çocuktu ve desteklenmesi gerekiyordu. Ertesi gün Harun’u yanına çağırdı ve “Bundan sonra sınıfı ben yokken sen idare edeceksin.” dedi. “Sınıf için yapılacaklar” listesi diye başlayan görevi Harun’u çok heyecanlandırmıştı. Başlarda çekine çekine sorumluluk alsa da zamanla çekingenliğini atmış, arkadaşlarıyla olan iletişimi değişmişti. Harun’la başlayan görev sırayla diğer öğrencilerde de devam etmişti. Böylece sınıftaki tüm çocukların öyküsünde bambaşka adımlar atılmıştı. 

Yaklaşık dört yıl köydeki görevine devam etti Gülay Öğretmen. Onun okula başladığı günden bu yana çok değişiklik olmuştu. Köy halkı bunu fark ediyor, ona, “Senin gibisi daha önce hiç uğramadı buralara.” diyorlardı. Gülay Öğretmen öğrencilerini, okulunu ve köy halkını çok seviyordu. Onlara uzaklarda bıraktığı ailesine duyduğu sevgiyi hissediyordu.

Gitmeden de yapmıştı yapacağını. Yaz tatili olmasına rağmen memlekete gitmeyip köyde kalmıştı. Bir hedefi vardı, köyün okuluna bir bahçe yapmak. Ona destek olabilecek köylülerle konuşup başladı çalışmalara. Minik öğrencileri için oturacakları banklar ve bir futbol sahası hayal ediyordu. Tatil bitmeden bahçe tamamlanmıştı. Okulun içini güzelleştirdiği gibi bahçeyi de güzelleştirmişti.

O yıl okuldaki son yılıydı. Zaman çok çabuk geçmiş karne günü gelmişti. Gülay Öğretmen yine özenle hazırladığı karneleri ve hediyeleri hazırlayıp okulun yolunu tutmuştu. Erkenden gidip sınıfı süsledi, hazırladığı hediyeleri bıraktı. Öğrencileri de biricik öğretmenlerine bir sürpriz hazırlamıştı. Her biri ailesiyle birlikte hediyeler hazırlamış, öğretmenlerinin son gününde, onu uğurlayıp teşekkür etmek istemişlerdi. Tüm bu ikramlar onu duygulandırmıştı. Aslında onların hayatlarına yaptığı her dokunuşla kendi hayatına da kıymet kattığını anlamıştı Gülay Öğretmen.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “İnsan çevresindekileri kıymetlendirdikçe kendi de kıymetlenir.”

Bu okulda yaşadıkları onun için çok güzel bir anı olarak kalacaktı. Herkesle tek tek vedalaşıp bir yandan da yaşlı gözlerini sildi ve şöyle dedi.

“Şimdi başka bir okulu kıymetlendirme vakti…”

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insana hayat yolunda ihtiyacı olan tüm bilgileri veren gerçeklik ilmidir. Deneyimlerden yola çıkarak ulaştığı gerçek bilgilerle insanın geleceğini tasarlaması için stratejiler üretir. Problemlerini nasıl çözebileceğine dair gerçek yöntemler sunar.

“Kim Kimdir?”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi “ programlarıyla mutlu ve başarılı olmanın yöntemlerini aktarır.

“Keşfedilmemiş tek şey: Daha iyisidir.”

Yahya Hamurcu