SOĞUK

Dişlerimin titremesine engel olamıyordum bir türlü. Ayak parmaklarımı hissetmez olmuştum. Abim ellerimi kendi ellerinin arasına almış, ısıtmak için üflüyordu. O da üşüyordu ama belli etmemeye çalışıyordu. Ağlamak üzere olduğumu fark edince hayal kurma oyunu oynayalım, demişti bana. “Bakalım hangimizin hayali daha güzel?”

Gözlerimi kapattım ve anlatmaya başladım. “Dışarıdaki rüzgârın sesinden belli şiddeti. Yağmur ise tüm hıncıyla cama vuruyor. Ama biz sıcak evimizde sobanın etrafına oturmuş gülüşüyoruz. Annemin kestaneleri çevirmesini izliyoruz. Kim kaç tane yiyecek hesabı yapıyoruz. O sırada kapı çalıyor. Gelen babam. Koşarak boynuna sarılıyorum. Beni omzuna alıp dolaştırıyor...”

Sonra abim başladı anlatmaya. “Sabah annem alnımızdan öperek uyandırmış bizi. Gözlerimi açmamla gelen kokuyu içime çekmem bir oluyor. Annem o meşhur falafelini yapmış. Fırlıyorum tabi yataktan. Ailecek oturuyoruz sofraya. O kadar çok yiyoruz ki; yerimizden kalkamıyoruz...”

Birkaç dakika da olsa unutmuştuk her şeyi. Sonra gerçek hayata döndük ikimizde. Soğuğu tekrar iliklerimize kadar hissettik. Çok üşüyordu küçücük bedenim. Ama sadece bedenim değil, yüreğim de üşüyordu. Bir başımıza kalmıştık. Ağladığımda susturacak, acıktığımda karnımı doyuracak ne annem vardı, ne de babam. Onların yokluğunda bana abim bakıyordu. Bir yandan elinde kuru ekmek, karnımı doyurmak için çabalıyor; bir yandan beni ısıtmak için uğraşıyordu. Yiyecek bir şey bulamayınca oyunlarla avutuyordu beni. Sınırlı imkânlarla elinden geleni yapmaya çalışsa da, savaşın çemberinden hareket edemiyordu.

Annesiz, babasız bir başına kalıp, etrafa korku dolu gözlerle bakıyordum. Beni rahatlatan, teselli eden abimdi. Küçük yaşına rağmen büyük işler yapan abimdi. O benim kahramanımdı.

Soğuktan hasta olmuştum, öksürüyordum. Her öksürükte adeta nefesim kesiliyordu. Hastalık giderek ağırlaşıyor, yaşamak zorlaşıyordu. Ancak bir tek hasta olan ben değildim.

 

Tüm dünya hastaydı.

İnsanlık ölmek üzereydi.

 

Masumun acısı yeri göğü kaplamışken, dünya kör sağırdı.

En yakındakiler en uzak olmuştu birden.

Aynı coğrafyanın insanları elleri, kolları bağlı beklerken,

Yüreklerine prangalar takılmıştı.

Vefasızlıklarının sebebi neydi?

Kendi sıcak yatakları mı?

Doymak bilmeyen nefisleri mi?

Güvenli gördükleri evleri mi?

”Komşusu açken tok yatan bizden değildir” denmez miydi?

Savaşın ateşi her yeri sarmışken;

Yetimlerin, çaresizlerin, ölülerin ve dirilerin halini görmeyişleri!

Üşütüyordu, işte bunlar yüreğimi.

Sorular zor ve sınavımız ağırdı.

Bir ben değildim yetimlik kalan.

O'nun en sevdiği de yetim kalmıştı.

Büyük bedellerin büyük ödülleri olurdu elbet.

O yetiştirecek.  O koruyacak. O sahip çıkacaktı.

Sahiplerin en güzeli O’ydu.

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Öyle kaybedişler vardır ki, aslında kazançtır.”

 

Kaybetmeden kazanmak olmuyordu!

Kimi evladını,

Kimi annesini, babasını,

Kimi kolunu bacağını,

Kimi evini,

Kimi oyuncağını,

Kimi dede, torununu kaybetti.

Kimi derken binlerce kişi!

Binlerce kişinin öldürüldüğüne şahit oldu Dünya.

Binlerce kişi öldürülürken yakınlarının şikâyet etmediğini de gördü Dünya.

Ateşinin ortasına giderken “Her şeyi yaratan benden haberdardır. ”diyen İbrahim gibi.

Biz de O’ndan hiç ümit kesmedik.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insana hayat yolunda ihtiyacı olan tüm bilgileri veren gerçeklik ilmidir. Deneyimlerden yola çıkarak ulaştığı gerçek bilgilerle insanın geleceğini tasarlaması için stratejiler üretir. Problemlerini nasıl çözebileceğine dair gerçek yöntemler sunar. 

“Kim Kimdir?”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmanın yöntemlerini aktarır.

“Keşfedilmemiş tek şey: Daha iyisidir.”

Yahya Hamurcu